Bij de dood van Peter R.: ‘Hij had het patent op rechtvaardigheid’
En dan stopt het. Op een lome dinsdagavond in de Lange Leidsedwarsstraat, hartje Amsterdam. Peter R. keek nog even op zijn mobiel nadat hij de studio van RTL Boulevard had verlaten waar hij zijn collega’s, zoals altijd, vluchtig een goedenavond had toegewenst.
En plots, nog geen minuten later, stond de beste misdaadverslaggever die Nederland ooit heeft gekend oog in oog met zijn schutter. Die haalde de trekker over. Waarschijnlijk met het zweet in zijn handen. Vandaag weten we dat De Vries het leven heeft gelaten als gevolg van de schade die de vijf kogels aanrichtten van deze gewetenloze. Bruut vermoord, het einde van een onvoltooid leven, een aanslag op Peter R. en indirect een regelrechte ondermijning van onze rechtsstaat.
Uit het leven
Zó veel talent, zó veel kennis, zó veel authenticiteit. Uit het leven gerukt in opdracht van maffiabazen, die een doodseskader afstuurde op De Vries. Waarom? Omdat Peter R. te veel wist? Wilden ze met hem afrekenen als signaal aan de rest van de journalistiek? Veel vragen, maar antwoorden zijn er (nog) niet.
Was het twee jaar geleden al advocaat Derk Wiersum die in koelen bloede werd neergeknald door tuig uit dezelfde categorie marionetten. Onvoorstelbaar in de Nederlandse verhoudingen. De moord op Peter R. de Vries is opnieuw een mijlpaal, maar in de aller-, aller- slechtste vorm die je maar kan bedenken.
‘Mijn kind is weg’
,,Mijn kind is weg. Niet te vinden. Doorgestreept. Kapotgeschoten”, zei de 74-jarige vader van Derk Wiersum tijdens het strafproces tegen de twee vermoedelijke daders.
Vandaag zijn we in Nederland na dit afgrijselijke nieuws over de dood van Peter R. total loss. We dompelen ons in een diepe rouw, net zoals toen met de slachtpartijen van Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Drie unieke Nederlanders die het zwijgen kregen opgelegd om, ja waarom eigenlijk?
Pim Fortuyn stoomde als dwars politicus op naar het Catshuis nadat hij in Rotterdam bij de gemeenteraadsverkiezingen glorieus had gewonnen. Op maandag 2 mei 2002 nam Volkert de rol van beul op zich. Inmiddels heeft die zijn straf uitgezeten.
Vrijheid van meningsuiting
Theo van Gogh moest zijn vrijheid van meningsuiting met de dood bekopen toen hij tweeënhalf jaar later in de Amsterdamse Linnaeusstraat door Mohammed B. om half 9 ’s ochtends om het leven werd gebracht. Zijn moordenaar beroofde met een HS 2000 pistool Van Gogh van het leven. De toenmalige burgemeester Job Cohen herdacht ’s avonds op de Dam de columnist.
Peter R. de Vries is, of was, een journalistieke held, zoals de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema op dinsdagavond 6 juli al zei. Koning Willem-Alexander herhaalde dat. En hetzelfde deed premier Mark Rutte. De voormalig Telegraaf-verslaggever was voor veel jonge journalisten een rolmodel. Hij was niet alleen vasthoudend in zijn onderzoek, maar wist dat je informatiepositie als journalist uitmuntend moet zijn.
Patent op rechtvaardigheid
En niet te vergeten: hij had van nature een patent op rechtvaardigheid.
Maar wat kun je doen als anderen kogels laten spreken? Afgevuurd door een marionet van een drugssyndicaat. Op zichzelf is dat al laf. Van dat laatste kan niemand Peter R. beschuldigen. Tot het op het allerlaatste moment heeft hij niet toegegeven aan de dreiging en de onmenselijke druk waaronder hij zijn werk moest doen.
Nooit toegeven. Liever staande sterven, dan geknield leven. Peter de Vries had zijn levensmotto op zijn lichaam getatoeëerd, vrij naar de Spaanse sociale activist Emiliano Zapata. Peter de Vries deelde journalistieke mokerslagen uit, die niet snel zullen verstommen.
