Column Rob Goossens: Deze man dacht dat hij de nieuwe Lubach was

Er zijn van die mensen die naar eigen zeggen meermaals aan grootsheid hebben mogen ruiken, als er niet iets uitzonderlijks was gebeurd. Als ze geen knieblessure hadden gekregen op hun 17^e, hadden ze nu in het eerste gespeeld bij FC Utrecht. Als ze net wat beter hun best hadden gedaan op school, hadden ze met gemak vwo kunnen doen. En als de pianoleraar niet was verhuisd toen ze 6 waren, dan hadden ze nu op zeker in het Concertgebouw gespeeld.

Plakshot

Presentator Roel Maalderink heeft hier ook een handje van. Dat zijn programma Plakshot (NPO3) door de VPRO wordt geschrapt, heeft volgens hem te maken met de bezuinigingen op de NPO en heus niet met het feit dat hij poepsaaie, voorspelbare satire maakt voor een verre van indrukwekkend kijkerspubliek. En niet voor het eerst ligt het aan de omstandigheden. Zijn roemloze ondergang na twee afleveringen De Slimste Mens kwam naar eigen zeggen doordat hij twee uiteindelijke finalisten als tegenstanders had gehad.

Slimste Mens

Pijnlijk genoeg werd hij uitgerekend door de makers van De Slimste Mens keihard op zijn plek gezet door hem vorig jaar toe te laten tot de speciale All Stars-editie van het programma. Subtiel aangemoedigd door de onvolprezen Philip Freriks rakelde Maalderink zijn onfortuinlijke spelverloop op, om vervolgens kansloos als laatste te eindigen in de aflevering. Het levert hem een uniek record op: geen andere deelnemer aan de populaire kennisquiz heeft drie keer gespeeld en twéé keer verloren. Roel noemt het pech, ik noem het een talent om altijd net naast de pot te pissen en dan te klagen dat de wc te klein is. 

Lubach

Terug naar Plakshot. Dat ik het programma niet grappig vind terwijl het wel zo bedoeld is, is natuurlijk gewoon mijn eigen probleem. Dat de VPRO niet tegen hem durft te zeggen dat hij helaas toch niet de nieuwe Arjen Lubach is, is iets tussen hem en zijn omroep. Maar er is een kwestie die ons allemaal raakt: zijn straatinterviews. In dit onderdeel valt hij onder valse voorwendselen mensen lastig die daar niet om hebben gevraagd, die hij vervolgens wel publiekelijk voor paal zet.

De gewone man

Hij laat met suggestieve vragen zien dat straatinterviews vooral een echo zijn van wat de interviewer hoopt te horen, terwijl ze vaak gepresenteerd worden als de stem van de gewone man. Terecht, want het is ook opvallend hoeveel mensen op straat zich ineens zorgen maken over de oplopende prijs van koffie als een verslaggever van willekeurig welk programma de straat op gaat voor een item over de oplopende prijs van koffie. Maar elke keer dat Maalderink dat punt maakt, herhaalt hij algemene kritiek op de media die we al kennen terwijl hij wel elke keer nieuwe specifieke mensen te kakken zet op de nationale televisie.

Zo dom

Waarom? Zo dom zijn de mensen die aan straatinterviews meedoen helemaal niet: ze hebben gewoon nog geen mening over het onderwerp dat hij of een andere verslaggever aansnijdt. Omdat ze niet durven te zeggen dat ze nog helemaal niet over het onderwerp nagedacht hebben, gokken ze waar de verslaggever op aanslaat. Als die doorgaat met het interview, zien ze dat als bevestiging van de mening die ze een minuut daarvoor nog niet eens hadden. Dat mechanisme misbruikt Maalderink voor kliks. Maar dat betekent wel: als Maalderink weer eens zijn “kijk eens wat een debielen”-gezicht van stal haalt, kijkt hij gewoon in de spiegel. En dan vraag ik mij af: wie is hier nou dom?

Macht

Terwijl Roel Maalderink de indruk wekt dat hij de macht uitdaagt, kiest hij steevast targets die te klein zijn om terug te vechten. Dat is geen satire, dat is lafheid met een microfoon. En dan kan hij nog honderd keer roepen dat zijn programma gesneuveld is vanwege bezuinigingen. Maar dan wil ik met alle liefde nog één keer zijn straatmicrofoon grijpen en hem vragen: als je zo van spiegels houdt, Roel, waarom kost het je dan zoveel moeite om een keer naar jezelf te kijken?