Column Rob Goossens: ‘Marco Borsato: Hoop op een leven na de rechtszaak’

Nepobaby’s, ik heb er een broertje dood aan. Toch heb ik om de een of andere reden een zwak ontwikkeld voor de kinderen van Marco Borsato. Ondanks de vreselijke dingen waar hun vader van beschuldigd wordt. Voor de mensen op de achterste rij die even zijn vergeten wat een nepobaby is: het zijn de kinderen van beroemdheden die meeliften op de achternaam en het netwerk van hun ouders. Dat ze dat doen, is niet per se een probleem – een mens moet nu eenmaal roeien met de riemen die hij heeft.

Kruiwagen

Als dat lukt, wordt ze echter talent toegedicht dat ze nooit hadden of in ieder geval nooit nodig hadden. En dat is wél kwalijk. Zonder kruiwagen moeten mensen doorgaans gewaagde keuzes maken om ver te komen plus een forse dosis geluk hebben. Een nepobaby heeft dat geluk al bij geboorte gekregen en heeft daarnaast slechts één taak: niet door de mand vallen. De grootste valkuil is de afhankelijkheid
van je ouders. Want als hun reputatie door de papierversnipperaar gaat, heb je zelf ook weinig
meer om op terug te vallen.

Imago

Dat dat laatste een probleem is voor de drie Borsatootjes, hoef ik niet uit te leggen. Vader wordt verdacht van het groomen van een minderjarige. Aan hun moeder hebben ze niks: al zo’n twintig jaar doet Leontine Ruiters schokkend weinig moeite om van het imago van knappe doch leeghoofdige luiwammes af te komen. Dus was ik enorm verrast toen ik oudste zoon Luca in de podcast van Ruud de Wild hoorde vertellen over zijn leven en ambities.

Zoete broodjes

Opvallend nuchter deed hij uit de doeken hoe hij het net als zijn vader probeert het te maken in de muziek. Daarbij werden er geen zoete broodjes gebakken: eerlijk gaf hij toe dat hij van alleen de muziek nog niet kan leven. Wie een riedeltje had verwacht over hoe zijn genie miskend wordt, kwam bedrogen uit. Luca blijkt zichzelf zonder te klagen met bijbaantjes te bedruipen. Zijn broertje Senna, op 22-jarige leeftijd al acteur in ruste, blijkt zelfs ‘gewoon’ in een fabriek te werken. Nu gaat het me wat ver om te applaudisseren voor twee jongens die baantjes hebben waar honderdduizenden andere Nederlanders óók van rondkomen. Maar u zult begrijpen waar ik heen wil: Luca en Senna zijn niet de verwende krengen die je zou verwachten.

Anders reageert

Sowieso merk ik dat het publiek anders reageert op Marco Borsato dan op die andere vermeende viezeriken. Mensen die acteur Thijs Römer en The Voice-bandleider Jeroen Rietbergen nog net niet hoogstpersoonlijk aan de hoogste boom zouden opknopen, blijven stil over Borsato. Mijn theorie daarover is dat de mensen er wel degelijk wat van vinden, maar dat het gedrag waar Borsato van beschuldigd wordt een groot contrast vormt met hoe ze de zanger kenden. Het is verwarrend om die zaken met elkaar te rijmen.

Nationale troetelbeer

Want laten we eerlijk zijn: de bekendheid van Vieze Jeroentje was nihil totdat bleek dat hij zich achter de schermen van The Voice of Holland misdragen had. En Thijs Römer vonden veel mensen toch al een arrogante eikel. Heel wat anders dan Marco Borsato, de nationale troetelbeer die met zijn gouden keel voetbalstadions vol mensen in vervoering bracht.

Dankbaar zijn

Natuurlijk hoeft Borsato de beschuldigingen niet volmondig te bekennen als hij meent dat hij onschuldig is. Maar op zijn minst kan hij de herinneringen van het slachtoffer erkennen en zijn berouw uitspreken over hoe zij hun contact ervaren heeft. Zelfs als het dan komt tot een veroordeling, komt het daarna neer op de waarden die hij blijkbaar zijn zoons al heeft meegegeven: hard werken, niet miepen, en bovenal dankbaar zijn als het hem daarna weer gegeven is om grote podia te vullen.