Kate Winslet scoort met LEE
In haar nieuwste film ‘Lee’ zet Kate Winslet een bad-ass oorlogsfotograaf neer die tijdens WOII de status-quo tartte. Een vrouw die opviel en haar eigen weg ging – precies zoals Kate zelf!
Het was 1997, de tijd van Tamagotchi’s en Spice Girls, toen ‘Titanic’ de bioscopen binnenvoer. De blockbuster katapulteerde de toen nog onbekende 22-jarige Kate Winslet en Leonardo DiCaprio (23) direct naar supersterrenstatus. Met Celine Dions ‘My Heart Will Go On’ op repeat en het iconische ‘I’m the king of the world’-moment, werd het verhaal van Jack en Rose in de harten van miljoenen gegrift.
Kates plotselinge beroemdheid had ook zijn schaduwkanten. Haar uiterlijk en lichaam werden in de pers genadeloos geanalyseerd en vergeleken met het heersende schoonheidsideaal. Terugblikkend zegt ze nu: „Het was de meest vreselijke, kritische blik en veroordeling. Eigenlijk zou ik willen zeggen dat het pesten was wat de mainstream media deed. Er werd constant tegen me gezegd dat ik de verkeerde vorm had.”
Blockbusters
Na haar doorbraak met ‘Titanic’ voelde Kate zich nog niet klaar voor het grote Hollywoodwerk. Daarom koos ze voor kleinere films, zodat ze rustig kon groeien in haar vak en haar privacy kon bewaken. Een slimme zet, want haar carrière ging gestaag omhoog.
Ze schitterde in films als ‘Sense and Sensibility’, ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ en ‘The Reader’, waarvoor ze een Oscar won. Haar prijzenkast puilt uit met meer dan zeventig awards. En ze zit niet stil: recent zag je haar in ‘Avatar: The Way of Water’ en in ‘The Regime’.
Fotomodel
Haar laatste wapenfeit: de film ‘Lee’ over oorlogs-fotografe Elizabeth ‘Lee’ Miller. De opnames waren een uitdaging, mede vanwege de nodige topless-, en naaktscènes. In een interview met Vogue vertelde Kate dat mensen op de set haar steeds adviseerden om posities aan te nemen die haar ‘slanker en leniger’ zouden laten lijken. Maar Kate liet iedereen weten dat ze geen energie verspilt aan zulke onzin. „Ik denk dat iedere vrouw beter af is als zij in zichzelf gelooft. Het maakt niet uit wat andere mensen denken. Dit is wie ik ben, ik doe het ermee!” Toch vergde het de nodige moed: „Weet je, ik moest f**king dapper zijn om lief te zijn voor mijn lijf en me niet verstoppen. En geloof me, mensen uit mijn eigen team vroegen of ik anders wilde zitten. Maar ik zei dat dat stukje vlees gezien mocht worden.”
Mode-icoon
In Kates nieuwe film duiken we in het fascinerende leven van Lee Miller. Na een carrière als model in New York verruilt ze de catwalk voor Parijs om te gaan fotograferen. Als de oorlog uitbreekt, is ze vastbesloten naar de frontlinie te trekken om voor Vogue de verborgen gruwelen van nazi-Duitsland met haar camera vast te leggen. Ze legde het eerste gebruik van napalm vast tijdens de belegering van St. Malo, evenals de bevrijding van Parijs en fotografeerde ze als een van de eersten de concentratiekampen in Buchenwald en Dachau. En dan is er natuurlijk de beroemde foto uit die tijd (toevallig genomen op de datum van Hitlers zelfmoord), waarin ze te zien is in Hitlers badkuip, terwijl ze opzettelijk de
vloer bevuilt met aarde uit Dachau.
Seksisme
Voor Kate is ‘Lee’ een passieproject. Na het lezen van een boek over haar leven, wist ze: dit verhaal móet verfilmd worden. In 2015 begon ze vol enthousiasme, maar zoals bij elk goed verhaal, verliep het niet zonder slag of stoot. Script herschrijven? Check. Productievertragingen? Dubbel check. In Vogue onthult Kate hoezeer ze werd onderschat en te maken kreeg met seksisme in de filmwereld. „De mannen die denken dat je hun hulp nodig hebt zijn ongelooflijk verontwaardigd als je er vriendelijk voor bedankt. Ik heb zelfs een regisseur gehad die tegen me zei: ‘Luister, jij maakt mijn film en ik zorg ervoor dat jouw kleine Lee gefinancierd wordt…’ Klein! Dit is een belangrijke film over een belangrijke vrouw!” Het zal niemand iets verbazen: Kate herkent wel iets in de strijd en geldingsdrang van Lee. „Jonge actrices zijn niet meer zo bang, dat maakt me trots. Al die jaren touwtrekken, worstelen, met de vinger nagewezen worden en uitgelachen worden – het kan me niets schelen. Het was het verdomme allemaal waard.”
